Τρία ποιητικά κομμάτια του Vasileios Anastasiadis

 

1 Νατην!

Νατην! Αφηνει  και  περναει  ο  Καιρος…

Λεπιδωμενη  απο διαφανο  μεταξι,

                                                        Μοναχικος, λοξοδρομος καημος.

Που  σταζει  στα  εσωφυλλα της  καρδιας,

                                                                    Δακρυσταλλα  του Πονου.

Πινει,  καπνιζει, ασκιαχτη,

                                           Κυριολεκτει  περιπου…

Σπρωχνει,  αεικινητη,  αφαντη,

                                                  Τα  μεσα  της  σκοταδια.

Τα  αποσταζει  τρεις  φορες,

                                              Στους  αμβυκες  του  Αχρονου.

Νυχθημερη,  ανυσταχτη,  σε  Επτακαυστο  καμινι.

Μεταλλουργει  τα Δακρυα,

                                            Τα  χυνει  στους   Αιωνες.

11  ημερες  Μαιου  2013,  Αμεσως  μολις  τελειωσα  το  διαβασμα   του  βιβλιου  της  Μαιρης  Κοντζογλου,  ΧΙΛΙΕΣ  ΖΩΕΣ  ΑΠΟΨΕ.    Αντιφωνο στο ποιημα της Βενετιας  με το  οποιο  τελειωνει  το βιβλιο  αυτο…   

2 ΘεοΓλωσσα βελη,  ΑγιοΦθογγα

Συναζομε Φως του Ηλιατορα,  Ιωδιο των Κυματων.

     Το  Αλατι απ τα Δακρυα  της Ασωστης Ζωης μας.

           Να υφανομε χραμια Αιγαιωτικα,  Σαββανα Εφταχρωσμενα.

                  Να  αλεσομε στις  ΘεοΠετρες το Μαυρο της Ζωης  μας.

Να αλευρωθει το Ονειρο, να σιτιστει η Ψυχη μας.

      Με κερδοφορες  συμφορες,  ΑηδονοΛαλημενες .

             Για να χτιστει ξεροΛιθια,  ΑναΠαυσης  Κλιναρι.

                   

Να εκΤοξευτουν Τα ΘεοΓλωσσα, ΠανΠαλαια, ΑγιοΦθογγα, ΛΟΓΙΑ .

                  ΛΟΓΙΑ  που κρυσταλλωνονται, ΟρθοΠλωρα  αρμενιζουν .

                                    Χτιζουν ΑπωΓαιες σκαλωσιες , το Χαος αναβαθμωνουν.

Με Κλιμακες Ουρανιες, ΑχτιδοΣκαλισμενες.

                                            Βασιλειος  Αναγνωστης, 2 /10/2013

3 Οι   Ωρες  των  Αιωνων

ΦωτοΣταλιες στην θαλασσα οι Ωρες των Αιωνων.

Ο Ηλιος, αιωνιος φυσητης χρυσωνει τα ιστια.

Η Γη, Παραδεισος, Δροσια, ΠρωτΑρχικη Πηγη μας.

Το Κυμα ανεμοδιωκτο, τρεφει χρυσες Ελπιδες.

Ο Αγερας φυσαει στης θλιψης μας το ολολευκο κοχυλι.

Και σμιγει το τραγουδι του με το ΑστρΟνειρο μας.

Αρπαζοντας τους κεραυνους, τοξευοντας το Θολο.

Και οι Αβραδιαστοι Ψαλμωδοι, με εικονοφορες λεξεις.

Εμβαζουν στα υπερκοσμια, οδοποιουν στο Χαος.

Σμιγουν τις χροες, τα σχηματα, τις ευωδιες, τους ηχους.

Σοδειαζουν με δαγκωματιες από υγραλατες ρογες.

Κρασια αμεθυστα, Ομηρικα που ευφραινουν τις καρδιες μας.

Και ισορροπουν το Είναι μας στου Συμπαντος το Κεντρο.

Κυρωνουν το Αιωνιο, και το φθαρτο ακυρωνουν.

Βασιλειος Αναγνωστης

Vasileios Anastasiadis